Ne Kadar Büyük Bir Meteor İnsanlığın Sonunu Getirir?

833
KISA CEVAP: 96 KM GENİŞLİĞİNDE, AŞAĞI YUKARI.
Çizim: Jason Schneider
Çizim: Jason Schneider

Konu meteoritler olduğunda, daha büyük olanlar, genel olarak daha fazla hasar oluştururlar. 1997 yılında, Colorado Üniversitesi’nden yerbilimci Brian Toon ve meslektaşları, çeşitli büyüklüklerdeki meteoritlerin çarpışmaları sonrası hakkında tahminlerde bulundular. Tahminler sonucunda yaklaşık 800 m genişlikteki bir göktaşının, 100.000 milyon ton (Mt) TNT’ye  eşit bir enerji ortaya çıkaracak bir patlama meydana getireceği sonucuna ulaştılar. Bu, geniş bir patlama hasarına ve depremlere neden olması için yeterli, ancak modern çağda yaşanan doğal felaketlerden çok da farklı değil. Bir çarpışma 100.000 Mt çizgisini aştığından itibaren ise, insanlık tarihindeki tüm felaketlerden daha büyük bir tanesine bakıyorsunuz demektir. Yaklaşık 1.600 metre çaplı bir meteorit, stratosfere, Güneş ışığını engellemeye ve küresel soğumaya sebep olacak kadar tozlaşmış kaya gönderebilir.

 

Purdue Üniversitesi’nden gezegen bilimci Jay Melosh, dinozorları öldüren cismin büyük ihtimalle 11 ya da 12 km genişliğe sahip olduğunu söylüyor. Bu meteorun çarpışması, tüm gezegeni saran bir toz bulutu kaldırdı ve yakıcı bir yağmur şeklinde yağarak ormanları tutuşturdu. Melosh, “Dinozorlar büyük ihtimalle kavrularak öldüler” diye ekliyor.

 

Bunun gibi bir çarpışma bugün milyarlarca insanı öldürecektir. İlk patlamada ya da arkasından gelen yangınlarda ölmeyenlerin yaşamaya devam etmek için gerekli besinleri bulması imkansız olacaktır . Toon’a göre; “İnsanlar açlıktan ölecekler.” Yine de büyük olasılıkla bir kaç kişi, bu kıyamet fırtınasını atlatacaktır. Toon, “Kosta Rika’daki bazı balıkçılar” diye ekliyor. “Yangınlar başladığında, okyanusların yakınlarında bulunup saklanmayı başaran, ve balık tutabilen insanlar.”

 

Toon’a göre, bütün insanlığı yok etmek için, 60 mil (96,6 km) genişlikte bir meteoritin çarpması gerektiğini tahmin ediyor. “Bu çarpışma herkesi yakıp kül edecektir.”

 

Bu makalenin orijinal hali, Popular Science’ın Şubat 2015 sayısında yayınlanmıştır.